In actis diurnis quae Mediolani imprimuntur et inscribuntur propemodum Nuntius Vespertinus heri legi brevem sed perutilem recognitionem iudiciumque libri novi quem Donatus Modena conscripsit et curavit edendum. Hic liber inscribitur «Carolus Maria Martini: vocis silentium». Damianus Modena collegit et perscripisit colloquia quae per triennium spatium non breve humanae vitae habuit cum illo Ecclesiae mediolanensis principe quem numquam oblivisci poterimus. Quibus ex colloquiis unum tantum hic carptim memorabo. Cardinalis Carolus Maria cum eo qui futurus erat scriptor fidus et testis tardis passibus percurrebant planam aequamque semitam in horto quodam consaepto. Tempus eratacris hiemis et folia de ramis arborum cum decidissent aridae frondes ut fit semitam vestiebant. Dum cardinalis et amicus ambulabant super frondes sonitum vel potius murmur calcei eorum ferebant et huius crepitus imago resonabat per umbram horti. Reverendus cardinalis Carolus Maria tum recordatus est rem quae ei iuveni contigerat: «Foliarum murmur olim mihi vitam servavit. Eram tum educandus ut sodalis Societatis Iesu adscriberer. Animus meus adflictus et tristis erat ut adulescentibus interdum fit nec operae mihi videbatur esse amplius vivere. Vita mea era ut ita dicam in discrimine et solitudine angebar nec vox ulla mihi ad aures vel ad cor perveniebat. Cum ambularem per semitam frondibus aridis indutam ut hodie etiamnunc tecum facio, audivi in alto silentio horti crepitum foliarum quem calcei mei ferebant. Rumor ille mihi bonus comes factus est et mihi quasi loquens dixit: operae est vivere, animum augeas, nam solus non es». Mihi quoque interdum evenit ut vocem Dei audiendam desiderarem cum spem perdidissem vel cum incertus essem quid facerem in periculis vel cum mihi visum esset iniuriam perpeti. Vox Dei loquitur si scias non auribus sed corde eam interpretari. Mihi quoque interdum audita est non per frondium crepitum sed exempli gratia in solis occasu pulcherrimo vel in ore viatoris incogniti qui nescio cur ad me dulce rideret.